Jedną z głównych form pracy jest zatrudnienie. Charakteryzuje się ono tym, że pracownik daje do dyspozycji w sposób ciągły swoją pracę rozumianą jako czas i energię (fizyczne i intelektualne) w zamian za wynagrodzenie. Główne zabezpieczenia pracowników znajdują się w Karcie Konstytucyjnej w art. 36, który brzmi: „Pracownik ma prawo do wynagrodzenia proporcjonalnego do ilości i jakości swojej pracy, wystarczającego do zapewnienia sobie i swojej rodzinie wolnego i godnego stylu życia. Maksymalny czas trwania dnia roboczego określa ustawa. Pracownik ma prawo do tygodniowego odpoczynku i corocznego płatnego urlopu i nie może się tego zrzec”.
Zatrudnienie może być na czas nieokreślony lub na czas określony, na cały etat (około 40 godzin tygodniowo) lub pόł etatu a także sezonowe. Pracodawcami mogą być firmy prywatne (w tym spółdzielnie) rodziny i instytucje publiczne. Podczas gdy w sektorze publicznym dostęp do pracy jest regulowany określonymi przepisami i zazwyczaj odbywa się w drodze publicznego konkursu, w sektorze prywatnym zaś zależy od wolnej woli pracodawcy i pracownika zawartej w umowie o pracę.
Indywidualna umowa o pracę reguluje stosunki między stronami, ale zawsze musi szanować prawa i obowiązki ustanowione nie tylko przez prawo, ale także przez układy zbiorowe (Contratto Collettivo di Lavoro), które regulują pracę sektora gospodarczego, w którym firma prowadzi działalność i ustanawiają przede wszystkim płace minimalne odpowiadające różnym zawodom.
Umowa o pracę i Układ zbiorowy pracy (Contratto Collettivo di Lavoro), to dwa dokumenty, które pracownik musi znać.
Chęć zawarcia przez pracodawcę i pracownika umowy o pracę musi następnie zostać sformalizowana poprzez obowiązkowe powiadomienie odpowiednich organów odpowiedzialnych za ubezpieczenia społeczne, wypadkowe i kontrole pracy. Taka informacja jest przekazywana przez pracodawcę do Powiatowego Urzędu Pracy, (Centro per l’Impiego) na terenie którego praca jest wykonywana.
Obywatel UE, aby zostać zatrudnionym musi posiadać następujące dokumenty:
- paszport lub dowód osobisty upoważniający do wyjazdu za granice wydany przez państwo członkowskie;
- Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP) (Codice Fiscale). W przypadku, gdyby obywatel UE go nie posiadał, może zwrócić się o to, z okazaniem dokumentu tożsamości, do odpowiedniego oddziału Urzędu Skarbowego.
